Heb je weleens tegelijkertijd de griep, buikgriep, een depressie, stress, hartkloppingen, een kater en slapeloosheid gehad? Ik ook niet. Al was het maar omdat je wel een volslagen debiel moet zijn om met buikgriep in de kroeg te gaan staan om 30 goedkope witte wijn achterover te slaan.
Wil jij weten hoe je je toch zo kan voelen zonder deze aandoeningen daadwerkelijk te hebben? Lees dan snel verder!
Zoals mijn vier trouwe lezers weten kreeg ik tijdens mijn zwangerschap nogal erge, maar wel subjectieve zenuwpijn in verband met een hernia en/of een extreem lage pijngrens. Vandaar dat ik meteen na de bevalling (geen echte bevalling hoor, een keizersnee) de pijnstiller oxycodon kreeg toegediend.
Voor we verder gaan even een kleine spreekbeurt over oxycodon:
Oxycodon is een sterkere versie van morfine, een krachtige pijnstiller gemaakt van opium. En opium wordt weer uit de papaverplant gewonnen. Je weet wel, dat plantje waar ook heroïne van gemaakt wordt. Samen vormen deze middelen een gezellige familie genaamd opiaten.
Oxycodon komt meestal in de vorm van hele lieve kleine, onschuldig ogende pilletjes die artsen voorschrijven als je heel veel pijn hebt. Bijvoorbeeld na een operatie, bij heftige zenuwpijn of bij (terminale) kanker. Ze werken namelijk erg goed tegen pijn.
Verder kan het gebruik van oxycodon een euforisch gevoel opwekken.
Geen vragen meer? Dan gaan we door.
Oxycodon werd naast Morris mijn beste vriend in donkere tijden. Het dempte de pijn in mijn rug, waardoor ik een beetje voor mijn pasgeboren baby kon zorgen, zo snel als mogelijk weer aan het werk kon gaan en er een soort van sociaal leven op na kon houden. Oh en elke dag stofzuigen, want stofzuigen is leven. Ze zorgden er ook voor dat ik mijn rug door al deze activiteiten structureel overbelastte en zo de pijn in stand hield, maar dat is achteraf dus dat telt niet.
Bijkomend effect van oxycodon is dat je er ook nog eens relaxed en gezellig wordt (en als je ietsje meer neemt ronduit euforisch). In ieder geval een stuk relaxter en gezelliger dan je met je chagrijnige van de pijn vertrokken bek was. Als de pijn me even teveel werd nam ik gewoon een pilletje (of wat) extra en ik kon weer door. Als ik een drukke dag voor de boeg had, hetzelfde.
Kortom, oxycodon is een wonderpilletje dat je al problemen doet verdwijnen als sneeuw voor de zon. En helemaal niet zo moeilijk verkrijgbaar ook nog, want artsen schrijven steeds makkelijker opiaten voor. Behalve heroïne, maar dat lijkt me een kwestie van tijd.
Maar ja, zoals met alles in het leven:
If it sounds too good to be true, it probably is’
Er is namelijk naast wat vervelende bijwerkingen één nadeeltje aan het langdurig en veel gebruiken van opiaten als oxycodon; ze zijn verslavend. Extreem verslavend. Na een tijdje breekt het zweet je uit als je erachter komt dat je door je voorraad heen bent. Zie er dan nog maar eens vanaf te komen.
Pijn, of dat nou lichamelijk of mentaal is, dempen met verdovende middelen is op lange termijn nooit echt een oplossing. Een verstandige uitspraak waar ik het lange tijd hartgrondig mee oneens was. Maar na een herniaoperatie zonder resultaat, een revalidatietraject met redelijk resultaat gevolgd door een enorme terugval en pure wanhoop dat het nooit meer goed zou komen bedacht ik me dat ik op deze manier nooit beter zou worden.
Bovendien had ik inmiddels in drie jaar tijd meer oxycodon naar binnen gewerkt dan de patiënten van een gemiddeld streekziekenhuis bij elkaar en ik vond het zo langzamerhand wel welletjes geweest.
Volgens de dokter zou ik me, als ik zou stoppen met de oxycodon, hooguit een paar dagen een beetje iebelig voelen. Ik wist niet precies wat dat betekende maar het klonk onschuldig. Voor de zekerheid toch maar even gegoogeld:
ie·be·lig (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord)
- Driftig
- Kittelorig (???)
- Kriegel
- Misselijk
- Prikkelbaar
- Weerbarstig
Iebelig leek mij te doen. Ik vond het eigenlijk best een accurate omschrijving van mijn gemoedstoestand van de afgelopen 3 jaar, op kittelorig na dan want dat woord ken ik niet. Dus fabriceerde ik een uitermate ambitieus afbouwschema en ging ik vol goede moed van start.
De eerste twee weken ging het prima. Ik kreeg weer meer energie en had weinig tot geen last van ontwenningsverschijnselen. Dit ging een makkie worden. De derde week begon ik me wat minder lekker te voelen en uiteindelijk brak in week vier alsnog de pleuris uit. Kennelijk betekende kittelorig iets heel ergs.
Hoe erg kon het zijn? Nou, zo erg als in de eerste alinea en dan nog een beetje erbij.
Ongeveer zo:
Elke paar dagen dienden zich weer nieuwe ontwenningsverschijnselen aan en de depressie bereikte een hoogte-/dieptepunt. Elke dag vond er in mijn hoofd een gevecht plaats om toch één pilletje te nemen, zodat ik me in ieder geval even een paar uur wat beter zou voelen. Ik heb zelfs een keer op mijn knietjes voor het medicijnkastje gezeten met een strip oxycodon in mijn hand. Maar ik deed het nooit.
Ik durf wel te stellen dat dit de donkerste periode uit mijn leven is geweest. Inmiddels is het ruim twee maanden geleden dat ik mijn laatste halve pilletje oxycodon nam en begin ik me langzaam weer een beetje mezelf te voelen. De meeste ontwenningsverschijnselen zijn weg en ook de rugpijn begint minder te worden. Nu alleen nog even mijn minst favoriete maand van het jaar zien te overleven en ik ben weer zo goed als nieuw.
Meer lezen over dit onderwerp? Of checken of ik me niet enorm aanstel? Lees dan vooral dit en dit artikel nog even.