Pijn

Pijn is een subjectieve beleving. Misschien is dat wel een pleonasme, maar dat geeft niks. Want wat voor de één voelt als jeuk, kan voor de ander voelen als doodgaan. En we weten allemaal dat “de ander” in 100% van de gevallen een man is.

Wat het nog interessanter maakt, is dat onze hersenen een pijngeheugen hebben. Waardoor het zomaar zo zou kunnen zijn dat je pijn blijft ervaren, terwijl de oorzaak van die pijn allang weg is. Fantoompijn is daar het bewijs van.

Ik ben een kleine sjimperd met het geheugen van een olifant. Voor pijn dan. En in mijn ernstig subjectieve beleving heb ik al best lang heel veel pijn in mijn rug.

Het begon met ondraaglijke pijn. Dat duurde de laatste 20 weken van mijn zwangerschap. En de eerste zes maanden na de bevalling. En de eerste vier maanden na de operatie aan mijn rug. In totaal dus 10 maanden en 20 weken. En nee, dat is niet raar want maanden tijdens een zwangerschap worden aangeduid in weken. Zoals ook de eerste 12 maanden van een kind in weken worden aangeduid en de eerste 2 jaar in maanden. Vraag maar eens aan een moeder hoe oud haar baby/peuter is.

Na die 10 maanden en 20 weken ging de pijn in mijn volledig subjectieve beleving van ondraaglijk naar gewoon aanwezig. Altijd aanwezig. Ik word wakker met pijn en ga slapen met pijn. Hoe de uren daar tussenin zijn, ligt aan hoe druk die dag is en hoeveel Oxycodon (een sterkere variant van de pijnstiller Morfine) ik neem.

Er zijn goede dagen en slechte dagen. Slechte dagen zijn een kwestie van overleven. Dingen als opstaan, douchen en aankleden zijn dan een opgave. Opstaan was dat trouwens altijd al. Aan het einde van zo’n dag, rond half negen, ben ik blij als ik weer naar bed kan. Goed voor je relatie en je sociale leven.

Er zijn inmiddels best veel slechte dagen geweest. In mijn beleving dan. En als er maar genoeg slechte dagen achter elkaar zijn, verander je vanzelf, als ware je een Gremlin waar je een emmer water overheen gooit, in een onuitstaanbare lul. Toen de pijn ondraaglijk was, was ik soms hysterisch. Overstuur. Soms moest ik aan het einde van de dag, als ik in bed ging liggen heel hard huilen. Nu de pijn gewoon aanwezig is, ben ik vaak chagrijnig, moedeloos, gefrustreerd, verdrietig, boos en soms in paniek. Omdat ik bang ben dat de pijn nooit meer weg zal gaan.

Soms voel je je even heel subjectief alleen op de wereld met je pijn. Je bent helemaal niet alleen, je beleeft dat alleen maar zo. Omdat je een sjimperd bent. Omdat je vindt dat niemand weet wat jij voelt en niemand voelt wat jij voelt. Omdat je de hele tijd intens moe bent, vaak nergens zin in hebt en veel minder doet dan je zou willen doen. Het enige wat je namelijk écht wil, is liggen. Maar dan lees je gewoon je eigen blogpost over relativeren en dan weet je weer dat je je mond moet houden en al helemaal niet zielig moet lopen doen.

Pijn is een subjectieve beleving. Het kan dus zomaar zijn dat mensen in je omgeving denken dat je je wel eens zou kunnen aanstellen. Of erger nog, dat je misbruik maakt van die zogenaamde pijn van je. Vooral als die mensen iets van je nodig hebben dat je niet altijd kunt leveren. Werk bijvoorbeeld. Terwijl jij jezelf nog wel een hele baas vond dat je überhaupt nog op je werk rondliep met je bek. Gewoon een klein verschil van subjectief inzicht. Voel je je nog alleener. Zielig.

Maar na 2 jaar, 2 maanden en 20 weken zou daar zomaar verandering in kunnen komen. Want vandaag ga ik starten met een revalidatietraject van 9 weken bij het Spine & Joint Center. En wie weet kan ik daarna zeggen dat ik na 2 jaar, 2 maanden en 30 weken subjectief gezien geen pijn meer beleef. Of toch op zijn minst een beetje minder pijn.