Mijn vorige stukje over waarom je nooit een hond moet nemen (en zeker geen Beagle) werd nogal goed ontvangen. En dan te bedenken dat ik mijn ergste ervaringen met een hond genaamd Morris nog niet eens met jullie gedeeld heb. Op de scheur in het poepzakje na dan.
In verband met het enorme succes van het vorige stukje heb ik besloten de ergste ervaringen met een hond genaamd Morris alsnog met jullie te delen.
DISCLAIMER: de meeste van deze erge ervaringen met een hond hebben te maken met poep.
Ergste ervaringen met een hond nummer 1
Ergste ervaring één vond plaats op de dag dat we Morris gingen ophalen bij de fokker. Die had ons nog geadviseerd om bij thuiskomst eerst een flinke wandeling met hem te maken en hem lekker te laten snuffelen. Zo kon hij wennen aan zijn nieuwe omgeving. Prima. We liepen het hele park op en neer en lieten Morris snuffelen aan en pissen tegen elke boom, struik, grasspriet en tegel die hij tegenkwam. Hij hoefde kennelijk niet te poepen. Toen we na drie kwartier thuiskwamen snuffelde Morris een beetje door het huis en draaide vervolgens een enorme drol midden in de kamer. Waarop wij hem het liefst linea recta wilden terugbrengen naar de fokker maar die woonde best ver weg en het was al laat.
Ergste ervaringen met een hond nummer 2
Ergste ervaring twee gebeurde (twee keer) nét nadat Morris met een 8,5 was geslaagd voor de training die we met hem hadden gevolgd en hij in de hondenpubertijd kwam. Ja dat bestaat. De hondenpuberteit is zo’n beetje hetzelfde als mensenpubertijd alleen blijven honden wel gewoon lief, krijgen geen vieze puisten en gaan ook niet de hele dag verongelijkt in hun bench op hun telefoon zitten kijken. Ze luisteren alleen niet meer. Terwijl je op die peperdure hondentraining met je eigen ogen hebt gezien dat die kleine klootzak wel degelijk in staat is om naar je te luisteren.
Maar goed, ik liep op een dag mijn vaste rondje met Morris door het park en zoals altijd liep hij lekker te snuffelen en raakte hij uit het zicht. Op zich niks geks voor Beagles, die graag hun eigen gang gaan. Tot ik hem na 20 minuten nog niet terug had gezien. Zelfs niet na het met hoge, luide stem roepen van het toverwoord, zoals we dat op de training geleerd hadden. Als je dat roept, weet de hond dat hij iets extra lekkers krijgt en zal hij, volgens de trainer, ALTIJD terugkomen (dat jij voor het hele park voor lul staat omdat je met een piepstem “happyyyyy” staat te roepen doet er kennelijk niet toe). Een half uur en 33 rondjes door het park later besloot ik toch maar even de dierenambulance te bellen.
Een Beagle zegt u? Jazeker, die is gevonden! Hij zit in de ……straat nummer .. gezellig op de bank.”
En jawel, toen ik aanbelde bij het bewuste adres, bleek Morris inderdaad op een dekentje op de bank te zitten, naast het dochtertje van de mevrouw die hem gevonden had. Ze hadden al bedacht dat als er niemand zou bellen, ze hem dan wel wilden houden.
De tweede keer dat Morris verdween belde ik uiteraard (na een uitgebreide zoektocht met de hele familie Nolet) weer bezorgd naar de dierenambulance om te vragen of ze misschien een melding hadden ontvangen van een loslopende Beagle.
Een Beagle zegt u? Ja hoor, er belde net een moeder dat haar zoontje en zijn vriendjes hem hadden zien lopen. Ze hebben hem maar even aan een riempje gedaan. U kunt hem ophalen in de …..straat nummer …”
Dit keer trof ik hem dus aan met een stel kinderen die buiten met hem aan het spelen waren en hij had het prima naar zijn zin.
Ongelooflijk tyfusbeest.
Ergste ervaringen met een hond nummer 3
Ergste ervaring drie gebeurde toen mijn schoonmoeder me had uitgenodigd voor een lunch met de dochters en nichten bij haar thuis. Gezellig. Een van de nichten (Femke, je weet dat ik het over jou heb) stond erop dat ik Morris mee zou nemen. Dus zeulde ik mijn pasgeboren baby én Morris mee. En zoals dat gaat met pasgeboren baby’s, als je binnenkomt steekt iedereen vol bewondering/verbazing over zo’n lief/mooi/lelijk/gerimpeld klein wezentje zijn hoofd in de maxi cosi. Geen hond die op Morris lette, die kennelijk een beetje buikpijn had. Want direct bij binnenkomst, terwijl iedereen nog boven de maxi cosi hing, scheet Morris een hele lading diarree op het kleed. Ja, op het kleed. Niet op de 100 vierkante meter stenen vloer die hij ook tot zijn beschikking had. Op het kleed. De lunch was verpest en niemand keek nog in de maxi cosi.
Ergste ervaringen met een hond nummer 4
Allerergste ervaring vier vond plaats toen ik een kort wandelingetje met Morris over de Lange Haven maakte. Morris liep vrolijk te dartelen, tot er een grote Duitse herder voorbijkwam. Hij schrok zo erg dat hij wegrende, en zo de haven in donderde. En ja, honden kunnen zwemmen. Maar heb je enig idee hoe hoog de kade van de Lange Haven is? Geen idee hoe het ooit gelukt is hem naar een trapje te laten zwemmen, waar een vriendelijke jongen hem uit het water viste. Morris schudde zich even goed uit en dartelde vrolijk verder.
Ergste ervaringen met een hond nummer 5
Ergste ervaring vijf gebeurde wederom in het bewuste park, waar pal naast het honden losloop gebied ook een grote kinderspeeltuin is aangelegd. Vol met heuveltjes, kuiltjes, zand en andere leuke dingen voor honden (die niet in de speeltuin mogen). En vaak vol met kleine spelende kindertjes die daar met de BSO/mamma/opa en oma zijn. Helaas is het me nooit gelukt om Morris de grens tussen het losloop gebied van het park en de speeltuin duidelijk te maken, dus rende hij regelmatig even een rondje door de speeltuin. Voor de vorm schreeuwde ik dan dat hij als de sodemieter uit de speeltuin moest komen omdat de juffen, mamma’s en de opa’s en de oma’s soms heel boos keken en de kinderen heel bang.
Meestal (soms) kwam Morris dan wel braaf terug en dat was dan dat. Tot de dag dat hij weer een sprint de speeltuin in maakte en ontdekte dat de opa en oma van een spelend jongetje boterhammetjes voor het ventje hadden meegenomen. In een rugzakje, onder in de kinderwagen. Morris had het rugzakje met boterhammen in 20 seconden opgespoord, griste het uit de kinderwagen en rende met het rugzakje rondjes door de speeltuin met de opa en oma, de moeder van een ander kindje en mij achter hem aan. En kennelijk zat het rugzakje ook niet helemaal dicht, want toen hij op genoeg afstand van ons was, at hij op zijn gemakje de boterhammetjes op en kwam vervolgens braaf de speeltuin uit.
To be continued.