Zoals jullie, mijn vier trouwe lezers, weten, ben ik de afgelopen tijd bezig geweest met het schrijven van een boek over oxycodon verslaving. Ik schreef er eerder al deze blog post over. De eerste versie van het het manuscript heb ik inmiddels naar een aantal uitgeverijen gestuurd en nu is het grote wachten begonnen.
Om jullie vast een inkijkje te geven, deel ik hier de korte versie van de synopsis van het boek. Dat is gewoon een moeilijk woord voor samenvatting en is erger om te schrijven dan een heel boek. Misschien zelfs wel erger dan bevallen maar dat weet ik niet. Het is wel minder erg dan een oxycodon verslaving.
Reportages en artikelen over het toenemende aantal oxycodon verslaafden zijn de laatste tijd all over the news. Dus besluit ik er een boek over te schrijven. Als je mijn blog een beetje gevolgd hebt weet je dat ik namelijk zelf ook verslaafd ben geraakt en het nog al een kleine hel was om er vanaf te komen. Met dank aan mijn huisarts die ruim drie jaar onbeperkt bleef voorschrijven (terwijl dit middel maximaal twee weken voorgeschreven mag worden voordat afhankelijkheid optreedt). Een oxycodon verslaving was het logische gevolg.
In het eerste deel van het boek beschrijf ik hoe een overkill aan heftige gebeurtenissen (positieve of negatieve) je letterlijk lichamelijk of mentaal ziek kunnen maken. Ik raak zwanger, niet alleen van Little V., maar ook van een hernia. Dit betekent dat ik de helft van de zwangerschap helse pijn heb.
Ik beval met een keizersnee, wat trouwens moeilijker voor elkaar te krijgen is dan een illegale handel in oxycodon opzetten. Aan een verloskundige vragen of je met een keizersnee mag bevallen is namelijk zo ongeveer hetzelfde als zeggen dat je Hitler eigenlijk best een prima kerel vindt:
“Een keizersnee????!!! Ben je nou helemaal mal geworden, dat is volstrekt onnodig. Dat is het kind met het badwater weggooien. Nee hoor, we (WE? Trut, ben ik hier niet gewoon degene die dat kind eruit moet zien te werken of jij met je dikke hol?) gaan het gewoon op de natuurlijke manier doen (en wtf is het kind met het badwater weggooien??)–verloskundige die fan is van moeder natuur.
In de tussentijd blijven er dingen gebeuren die enorme impact hebben op ons leven. En de pijn? Die blijft gewoon zitten waar hij zit.
Dus blijft de huisarts zonder problemen en zonder vragen te stellen de pijnstillers voorschrijven. Gevolg: verslaving. Ik begin te merken dat de oxycodon niet alleen de pijn onderdrukt, maar ook een rustig, euforisch gevoel bij me opwekt. Wat op feesten en partijen natuurlijk ideaal is. Behalve dan die keer dat ik in slaap viel tijdens een belangrijk etentje en ik op feestjes en partijen soms zo erg zweette dat het net leek alsof de wet look weer in de mode was. Maar het euforische gevoel was goud waard, wet look of niet.
Ondertussen slikte ik inmiddels ongeveer net zoveel oxycodon als alle patiënten van een gemiddeld streekziekenhuis bij elkaar.
Tot op een goed moment een oplettende doktersassistente opmerkt dat ik nog genoeg in huis moest hebben toen ik weer eens belde voor een herhaalrecept. De huisarts riep me op als een klein meisje dat stiekem teveel in de snoep pot had gegraaid en gaf me op mijn kop. Vervolgens stelde ze mij de volgende legendarische vraag:
“Wat moet ik hier nu mee? Hoe denk je dit op te lossen?” –huisarts
“Is dat godverdomme niet jouw werk, om mij daarbij te helpen? Je hebt het immers ook zonder morren drie en een half jaar lang voorgeschreven? Weet ik veel hoe ik dit moet gaan oplossen, stomme trol!”–Ik, in gedachten
“Ehm, eerlijk gezegd weet ik het niet dokter. Ik wil er wel vanaf.” –Loog ik, hardop ditmaal
Ik verlaat haar spreekkamer met een meer of meer zelf gefabriceerd afbouwschema, dat natuurlijk gedoemd is te mislukken. En zo geschiedt.
Pas na een lang revalidatietraject in een revalidatiekliniek en veel gesprekken met de revalidatiearts besef ik dat ik een probleem heb: een oxycodon verslaving. Een probleem dat inmiddels groter is dan het oorspronkelijke probleem van de hernia. Met zijn hulp lukt het me om van de oxycodon af te komen. Maar als ik eenmaal klaar ben met het revalidatietraject en ik nog altijd functieloos en met een zere rug rondloop (inmiddels verhuisd naar ons verbouwde jaren ’30 huis, dat helemaal niet als thuis aanvoelt), krijg ik last van terugvallen. En mijn verslaafde brein blijft bij elke tegenslag en elk stressmomentje maar komen met goede excuses om toch weer even een pilletje (of zes) te nemen. Maar steeds alleen voor deze ene keer.
De manier waarop de gezondheidszorg in Nederland in elkaar zit faciliteert ook nog eens op verschillende manieren het verslaafd raken aan sterke pijnstillers als oxycodon. Er wordt steeds makkelijker, langer en meer voorgeschreven.
Misschien is de eenzaamheid van deze hele toestand nog wel het meest kut. Inmiddels schaam ik me voor mijn terugvallen en ik heb geen idee waar ik terecht kan voor hulp. In ieder geval niet bij mijn huisarts. Dacht ‘t niet dokter. Gelukkig heb ik goede vriendinnen en familie die er allemaal voor me zijn. Uiteindelijk komt een van mijn goede vriendinnen met concrete stappen, waarvan de eerste is; een nieuwe huisarts zoeken en daar je verhaal doen. Dat blijkt een perfecte zet, want ik vind de liefste, beste huisarts die ik me kan wensen. Die mijn verhaal serieus neemt en in overleg met experts een afbouwschema voor me maakt. En niet boos op me wordt als ik de fout in ga.
In het laatste deel van het boek beschrijf ik aan de hand van acht voorwaarden mijn weg naar herstel. De belangrijkste voorwaarde is sowieso een Beagle nemen.
Weten hoe het afloopt? Nog even geduld!