Ok. Er is geen ontsnappen meer aan. Ik ben een serieuze, zichzelf respecterende blogger die stukjes schrijft over waarom mensen doen wat ze doen en hoe dat beter kan. Tijd om mijn licht te laten shinen over de discussie rondom zwarte piet.
Klaar voor?
Gaat ie.
Kijk.
Sinds een paar jaar is Nederland tussen oktober en december verdeeld in drie kampen. Het eerste kamp heeft of geen mening, of weet niet zo goed wat ervan te vinden en houdt er rekening mee dat hun mening wellicht niet de waarheid is. Dit is de beste groep.
Vervolgens heb je kamp ‘zwarte-piet-MOET-blijven’. Deze Nederlanders hebben daar de volgende argumenten voor:
Dat hebben we altijd zo gedaan”
Hun moeten met hun pote van ons feest afblijven”
Ik weet niet hoe ik dat moet uitleggen aan mijn kinderen”
Wij zeuren toch ook niet over blanke vla?!”
Zwarte piet is helemaal niet racistisch bedoeld”
Recht tegenover kamp ‘zwarte-piet-moet-blijven’, staat kamp ‘zwarte-piet-moet-weg’. Zij hebben hiervoor het volgende argument:
Zwarte piet is een racistisch stereotype”
Kamp twee en drie vinden dat je MOET kiezen in welk kamp je zit en dat ook hardop moet uit krijsen. Je bent voor of je bent tegen zwarte piet. En op basis van het kamp dat je kiest, word je nog wel of niet meer uitgenodigd op feestjes en verjaardagen. Alleen de mensen in de eerste groep die dit wisten van elkaar, gingen ondergronds gewoon door met hun leven alsof deze discussie niet het middelpunt van onze westerse samenleving vormt.
Sinds deze discussie bestaat heb ik getwijfeld, kant gekozen, meer getwijfeld, de andere kant gekozen en een tijdje thuis gezeten met een burn out omdat ik niet wist van het bestaan van kamp één, waar ik me bij aan kon sluiten.
Maar.
Stel.
Stel nou he.
Dat kamp twee en drie allebei een beetje gelijk hebben? Op zijn minst volgens hunzelf dan. Dus dat team zwarte piet inderdaad geen racistische motieven heeft maar gewoon een oer Hollandse traditie wil behouden. En dat team anti-zwarte piet het zwarte hulpje van sinterklaas wel degelijk als een racistisch stereotype ziet en ervaart.
Stel je vervolgens voor dat jij heel erg overtuigd bent van jouw mening (lees dan eerst even dit) en dat je heel graag wilt dat het gaat zoals jij wil. En dan komen er ineens mensen die heel hard gaan roepen dat jouw mening fout is en dat het helemaal anders moet. Wat doe je dan? Dan ga jij ook wat harder schreeuwen. En voor je het weet sta je tegenover elkaar te krijsen dat jouw mening de waarheid is en dat de rest gewoon hun bek moeten houden want omdat daarom. Ik weet bijna zeker dat op die manier nog nooit een probleem is opgelost.
Daarom ik heb een idee. Als iedereen nou eens stopt met schreeuwen dat ‘ie gelijk heeft en eventjes nadenkt over waarom die ander het daar niet mee eens is. Of daar misschien wel iets in zou kunnen zitten. Op zijn minst volgens die ander dan. En of er eventueel een oplossing is waar iedereen mee kan leven. Maakt niet uit welke kleur.