Relativeren

Een paar maanden geleden zat ik voor de zoveelste keer die dag doelloos door Instagram te scrollen toen ik een post zag die mijn aandacht trok. Een foto van twee meisjes/vrouwen in bed die net wakker worden. Het was niet alleen de foto die opviel, maar vooral ook het verhaal eronder:

Naast elkaar wakker mogen worden is een van de grootste cadeaus, iedere dag weer. De afgelopen dagen is Daisy steeds benauwder aan het worden (morgen komt de mobiele zuurstof tank). En als ik dan ‘s morgens naast haar lig en kijk naar hoe mooi ze is, maar tegelijk ook hoor hoeveel moeite het ademen kost, bekruipen mij soms de meest nare gedachtes. Wat nu als er geen wonder gebeurt en ik over een tijd alleen wakker wordt. Wat nu als ik Daisy echt moet gaan zien lijden, wat wat wat als?”

Ik scrolde verder door het account en las post voor post het verhaal van Nikki en haar vriendin, later vrouw, Daisy. In 2016 werd bij Daisy een goedaardige tumor ontdekt in haar onderbeen die zo snel groeide dat na een paar keer verwijderen van de tumor moest worden overgegaan op een drastischere maatregel. Haar onderbeen werd geamputeerd. Met alle narigheid die daar kennelijk bij komt kijken erbij.

Alsof dat allemaal niet ellendig genoeg was, werden een tijd later uitzaaiingen in haar longen gevonden die niet meer goedaardig, maar kwaadaardig waren. Kanker dus. Niet te genezen en nauwelijks effectief te behandelen kanker. Wat volgt is een traject van chemokuren en alle mogelijke tegenslagen die je kan bedenken. Daisy wordt ziek van de chemo, krijgt infecties waardoor de chemo gestaakt moet worden, moet toezien hoe de tumoren daardoor keihard groeien, heeft een paar keer een ingeklapte long en krijgt keer op keer slecht nieuws te verwerken. Om maar een paar van de ontelbare tegenslagen te noemen.

Ondertussen zorgt Nikki voor haar. Ze rijdt haar iedere keer naar de spoedeisende hulp als Daisy weer eens hoge koorts heeft, ruimt poep en kots op als Daisy ziek is van de chemo, kookt gezond eten voor haar, ze doet alles. Ook post ze bijna dagelijks op Instagram hoe het met Daisy gaat. Ik volg het op de voet.

Wat me elke post weer verbaast, is hoe positief elk verhaal is. Daisy en Nikki proberen ondanks alle ellende te genieten van alle leuke, mooie en grappige dingen hun leven. En ze blijven geloven in een goede afloop. In een uitzondering op de regel dat de kanker niet te genezen is.

Afgelopen zaterdag opende ik Instagram en werd ik even heel stil. De eerste post die ik zag was het bericht van Nikki dat Daisy op 16 maart, net voor middernacht onverwacht was overleden. Midden in het maken van mooie toekomstplannen was het fout gegaan. Ook vertelt ze dat ze niet alleen heel veel verdriet heeft, maar ook heel dankbaar is voor het feit dat ze tot het einde samen hebben geleefd met hoop op een goede afloop.

Het hele weekend ging het niet uit mijn hoofd. Dus dronk ik zaterdag extra veel wijn en genoot ik zondag extra van mijn lunch. En heb ik vanmorgen niet gescholden op die tyfus kou en het tyfus vroege tijdstip waarop ik m’n bed uit moest.