Jongensmeisje
Ik was vroeger een beetje een jongensmeisje. Ik speelde met auto’s en vrachtwagens en liep de meeste tijd in een spijkerbroek met gele kaplaarzen. Beetje jammer dat je sokken na 10 meter altijd als propjes voorin je laarzen zaten. Na schooltijd speelde ik meestal buiten en ik kwam met enige regelmaat thuis met een gat in m’n broek en een schaafwond op m’n knie. Als ik een keer een jurkje aanmoest was ik volledig de kluts kwijt. Zo poepte ik tijdens het kerstdiner op school een keer in mijn groene jurk met rode strik. Kon ik hem tenminste uit doen. Volgens SIRE moeten de jongens(meisjes) van nu teveel stil zitten en rustig zijn, wat hun ontwikkeling niet ten goede komt.
De SIRE campagne
Zij pleiten er met hun nieuwe campagne voor om jongens weer jongen te laten zijn, inclusief buitenspelen, een kapotte broek oplopen (ze ontwikkelden zelfs een onverwoestbare spijkerbroek voor ons (tom)boys) en dingen ontdekken door te doen.
SIRE heeft deze campagne niet gebaseerd op gebakken lucht in een jus van sjalotjes en rode wijn. Ze hebben namelijk met wetenschappers en experts gesproken, wetenschappelijk onderzoek bestudeerd en de behoefte gepeild onder ouders. Zo’n driekwart van de ouders van jongens herkende het probleem.
Prima initiatief van SIRE. Want ik geloof wel dat kinderen van deze tijd in het algemeen wat meer dan vorige generaties kinderen binnen achter schermpjes doorbrengen en wat minder buitenspelen. iPads, telefoons en Playstations zijn overal. En ik geloof ook dat het goed is om kinderen lekker buiten te laten spelen en druk te laten doen.
Dat er ook meisjes zijn die in het profiel voor deze campagne passen kan ik me zomaar voorstellen. Zoals ik me ook voor kan stellen dat er jongens zijn die niet in het plaatje passen omdat ze liever thuis met de barbies spelen. Prima. De campagne van SIRE gaat over de gemiddelde groep van jongens. Die gemiddeld gezien wat meer van buitenspelen, ravotten en dingen uit elkaar halen houden dan meisjes. Gemiddeld dan. En die zich gemiddeld gezien, over het algemeen, op een iets andere manier ontwikkelen dan meisjes. Maar niet allemaal. En soms ook niet. Ik vind het nog steeds een prima campagne met een prima boodschap. Maar niet voor iedereen.
Discriminatie??!!
Dan is het nu wel tijd om mijn punt te maken. En dat punt is dat ik bang ben dat ik hartfalen of een maagzweer ga krijgen van alle verontwaardigde commentaren van iedereen en zijn moeder over werkelijk alles en iedereen in het nieuws. Er is geen nieuwsbericht, geen initiatief of boodschap meer waar niet minstens een paar honderd mensen zich op de sociale werkplaatsen van Twitter en Facebook door gediscrimineerd, gestereotypeerd of tekort gedaan voelen of vinden dat anderen gediscrimineerd, gestereotypeerd of tekort gedaan worden.
Ook hier weer, bij de campagne van SIRE zijn er mensen die met droge ogen en zonder lachen twitteren dat de campagne meisjes discrimineert, dat het zielig en stereotyperend is voor jongetjes die binnen met hun My Little Pony’s zitten te spelen, of dat deze campagne schadelijk is voor wie niet in het plaatje past.
Ik heb nieuws: Je hóeft je niet aangesproken te voelen door deze campagne. Het hóeft niet over jou te gaan. En je hóeft niet overal een mening over te hebben, laat staan dat je die altijd op social media moet gooien. Echt, het hoeft niet.