Een tijdje geleden schreef ik een blogpost over Peter R. de Vries. Over zijn carrière switch van misdaadverslaggever naar professioneel meninggever. Vanavond was Peter R. gelukkig weer even gewoon misdaadverslaggever, en dan neem ik hem, net als hij zelf ook gewoon serieus.
Vandaag werd namelijk het lichaam van Anne Faber gevonden in een natuurgebied in Zeewolde. Niet ontoevallig de woonplaats van verdachte Michael P.
En nou vraag ik me dus, net als de rest van Nederland, de hele tijd dingen af.
Dingen als:
Wat bezielt iemand die dit doet? Wat gaat er mis in het hoofd van zo iemand? Is het opvoeding? Een traumatische jeugd? Kortsluiting? Een of meerdere psychische stoornissen?
Maar misschien nog wel meer dingen als:
Waarom kan iemand die twee minderjarige meisjes op brute manier heeft verkracht zelf bepalen of hij al dan niet psychologisch onderzoek wil ondergaan? Kan je dan niet net zo goed meteen vragen of de verkrachter wel of niet gestraft wil worden voor zijn daden? En als hij dat niet wil, hem dan maar meteen vrijlaten?
Hoe kan het dat iemand die twee minderjarige meisjes verkracht en aangaf daar ook nog trots op te zijn, niet alsnóg psychologisch onderzocht wordt? Is er serieus een rechter geweest die dat niet zo nodig vond? Die dacht dat iemand die zoiets doet psychisch gezond is?
Hoe leef je als advocaat met jezelf als je iemand die minderjarige meisjes verkracht en daar trots op zegt te zijn, adviseert niet mee te werken aan psychologisch onderzoek? Als je wéét dat er dan geen TBS opgelegd kan worden, en de verkrachter dus na het uitzitten van (een deel van) zijn straf weer vrij komt? Hoe zou je dit nu uitleggen aan de ouders van Anne Faber?
Waarom wordt iemand die minderjarige meisjes verkracht en daar geen spijt van heeft veroordeeld tot 12 jaar gevangenisstraf? Op basis waarvan wordt zo’n strafmaat bepaald? Waarom niet 24 jaar? Of 30? Of levenslang? Zodat Anne Faber nu nog had geleefd?
En waarom hoeft een verkrachter van minderjarige meisjes die hier trots op zegt te zijn die straf niet in zijn geheel uit te zitten? Omdat hij in de tussentijd niemand meer heeft verkracht? Omdat hij spijt heeft betuigd? Omdat hij is genezen van whatever hem ertoe heeft aangezet dit te doen? Omdat hij heeft beloofd dat hij het nooit meer zal doen?
Wat houdt re-socialisatie van een verkrachter van minderjarige meisjes in een kliniek precies in? Drugs gebruiken in die kliniek? Zonder begeleiding naar buiten gaan wanneer je daar zelf zin in hebt?
Dit soort vragen heb ik dus de hele tijd. En een beter antwoord dan: ‘zo zit ons rechtssysteem nou eenmaal in elkaar’ kan ik niet bedenken. En dat is een heel stom antwoord. Waar de ouders van Anne Faber helemaal niks aan hebben. Het is een beetje een antwoord zoals wanneer je vroeger aan je moeder vroeg waarom je niet nog even op mocht blijven en zij dan zei: ‘daarom niet’. Had ik ook geen zak aan.
Peter R. de Vries had voor de verandering vanavond weer eens een nuttige opmerking. Hij vroeg zich namelijk af of zedendelinquenten wel in staat zijn tot re-socialiseren. Ik vraag me op mijn beurt af of we het risico nog wel moeten nemen om dit te testen.